Buraya kadar anlattıklarımız, Darwinizm'in temel mantığıdır. Bunun bilinmesi önemlidir, çünkü vahşetin, katliamların, terörün, nefretin, çatışmaların sebebini bu ideoloji oluşturmaktadır.
Darwinistler, insanı gelişmiş bir hayvan türü olarak görürler. Dolayısıyla bir Darwinistin sapkın görüşlerine göre insan, hayvanla eşdeğerdir. Bir Darwinist için hayvan ne kadarlık bir değere sahipse, insana da o kadar değer ve önem verilmelidir. Bir başka deyişle bir Darwinist için insanın "hiçbir önemi ve değeri yoktur". Darwinizme göre, doğada bir canlının gelişip güçlü ve avantajlı hale gelebilmesi için güçlünün güçsüzü ezip yok ettiği bir ortamın varlığı şarttır yani doğada sürekli rekabet olmalıdır. Darwinistlerin bu hayali mücadele ortamında, sözde her bir tür sadece diğer türü yok etmeye çalışmakta ve dolayısıyla hayatta kalanları daima güçlüler oluşturmaktadır. Bu mücadele, bir türün fertleri içinde, hatta bir ailenin fertleri içinde bile devam etmekte, her birey kendi bencil varlığı için çatışmaya dahil olmaktadır. Darwinizm'in temelini işte bu sahte hikaye oluşturur.
Bu hikaye Darwinistlerin kendi teorilerinin ve hayat görüşlerinin temelidir. Doğada var olduğuna inandıkları bu sözde çatışma sebebi ile Darwinistler, sürekli olarak zayıf olanın yok edildiği vahşi bir doğa tarif ederler. Onların yanlış inanışlarına göre insan da bir hayvan türü olduğuna göre, aynı çatışma ve aynı elemenin insan topluluklarında da var olması şarttır. Dolayısıyla bu sapkın mantıkta, güçsüzlerin elenmesi ancak çatışma, savaş, terör ile mümkün olabilecektir.
Elbette ki bu, kesin bir aldatmacadır. Doğa, canlıların sadece birbirleriyle kıyasıya rekabet ettikleri bir savaş alanı değildir. Canlılar hem kendi türlerine ve kendi yavrularına hem de farklı türlere karşı insanda hayranlık uyandıran şefkat, merhamet ve fedakarlık örnekleri gösterirler. Bu gerçek, Darwinizm'e güçlü bir meydan okumadır.
Kendi kolonisi için hayatını tehlikeye atan; yavrusu için aç kalmayı, hatta ölümü göze alan; kendi türünden olmayan yavruları dahi koruyan bir canlının varlığı Darwinizm'in 'hayatta kalmak için güçsüz olanı yok etmek gerekir" şeklindeki sapkın iddiasını yıkıma uğratmak için yeterlidir. İşte bu nedenle Darwinistler canlılardaki bu hayranlık uyandıran özelliklerden bahsetmekten şiddetle kaçınırlar. Çünkü doğada vahşi bir mücadeleden çok şefkat, yardımlaşma ve merhametin hakim olduğu tüm delilleriyle ortaya konulduğunda, Darwinizm hayatın bir çatışma ve savaş ortamından ibaret olduğu iddiasına temel oluşturamayacaktır. Bir başka deyişle kanlı komünist ve faşist ideolojiler fikri temelini kaybedeceklerdir.
İşte evrim teorisi bu temel mantığı ile insanlar ve toplumlar arasında saldırı, isyan ve cinayete zemin hazırlar. Sosyal Darwinistler, doğada var olduğuna inandıkları çatışmanın toplumlar ve halklar arasında da olması gerektiğine, ancak bu şekilde seçilmiş ve ayrıcalıklı türler ve nesiller yetişeceğine inanmışlardır. Diyalektik materyalizm toplumlara bu şekilde uygulanmıştır. Buna göre bir tez ortaya atılır. Bunun mutlaka bir anti-tezi olmak zorundadır. Bu tez ve anti-tezler birbirleriyle çatışarak ortaya bir sentez çıkarırlar. Sentez bir süre sonra yeniden bir tez halini alır ve buna karşı onun çelişeceği yeni bir anti-tez ortaya çıkarılarak çatışma devam eder. Dolayısıyla bu inanışta toplumlar, çatışmanın yoğun olarak var olması gereken alanlardır. Söz konusu çatışma "eleme"yi meydana getirecek ve istenen sonuca, yani "senteze" ulaşılarak hayali bir şekilde ilkelden gelişmişe doğru bir ilerleme sağlanmış olacaktır.
İşte Darwinist ideolojinin sebep olduğu dehşet senaryolarına örnekler. Yanda, birer vahşi hayvan muamelesi görerek kafeslere kapatılan Kızılordu tutsakları.
20. yüzyılda ortaya çıkan faşist ve komünist diktatörlükler, sosyal Darwinizm'in bu garip mantığını toplumlara olduğu gibi uygulamışlardır. Faşist ve komünist diktatörlerin her biri, toplum içinde bir eleme sistemi uygularken Darwin'in fikirlerini esas aldıklarını açıkça ifade etmişlerdir.